Navigeren door het Abstracte Rijk van Emotie

 “Woorden zouden tekort doen aan wat ik probeer uit te drukken via dit medium. Elk werk vertelt zijn eigen verhaal en vormt een harmonieus geheel met alle andere werken om een reflectie te geven van wie ik ben, een manifestatie van mijn gevoelens. In de wereld van de schilderkunst vind ik een toevluchtsoord voor mijn eigen emoties die nergens anders thuishoren.

De puntjes tussen de letters symboliseren mijn voortdurende zoektocht, een stuwende kracht die me verder drijft in mijn reis als individu. Ik blijf mijn streven voortzetten om te begrijpen wie ik ben. Ik hou van nieuwe ontmoetingen die mijn pad kruisen, ze geven me moed en kracht om verder te gaan én om te blijven zoeken naar wie ik ben. Ik blijf onzeker over waar mijn pad me naartoe zal leiden maar ben ervan overtuigd dat alles de moeite waard is.

Elk nieuw werk stelt een uitdaging voor, een innerlijke strijd met het doek. Het witte canvas roept onrust en twijfel in me op. Vooraleer ik begin maak ik mijn palet schoon van het vorige werk, kies ik mijn penselen en kleuren. Alles is voorbereid, maar ik zoek nog steeds naar richting. Ik trek me terug, neem een kop koffie, duik in een boek en observeer mijn omgeving. Soms keer ik dezelfde dag nog terug naar de studio, soms pas de volgende dag. De voortdurende strijd en twijfel blijven bestaan.

De eerste onzekere lijnen zijn de moeilijkste, op zoek naar vorm én compositie. Naarmate het werk vordert word ik onrustig en onzeker. Soms ben ik ontevreden over wat ik zie en begin ik helemaal opnieuw, waarbij ik de oorspronkelijke laag als basis voor de rest van het werk gebruik.

Abstract schilderen is niet zo eenvoudig als het lijkt. Het vereist dat je je ziel in het werk investeert, een persoonlijke reis maakt door kleur, vorm en het belangrijkste, emotie. Soms vind ik tevredenheid, maar vaker worstel ik met de oorspronkelijke opzet die ik omarmde, vervloek ik het gevoel, de kleur of de vorm wanneer die niet langer resoneert.

Het gaat om loslaten – het meest uitdagende aspect van alles. Het put me emotioneel uit, en ik moet pauzeren voordat ik te zeer opga en mezelf volledig verlies. Het kunstwerk blijft me voortdurend uitdagen om iets te creëren dat ik opnieuw accepteer en omarm. Ik begin, val, sta op, val, sta op…een eindeloze cirkel zonder duidelijk begin of einde. Gelukkig markeert elk einde een nieuw begin.

Ik nodig je uit om mee te reizen door mijn voortdurend evoluerende verkenning van abstracte kunst, waar mijn emoties hun unieke stem op het doek vinden.”

– Mieke Vermeire